Çocuklar size minik bir hikâye anlatayım mı?
Bu hikâyemiz çok soğuk bir kış gününde evsiz bir kediden bahsediyor...
Hava çok soğuktu fırtınanın uğultusu bile evden duyulduğunda insanın
içini ürpertiyordu. Zehra henüz beş yaşında anaokuluna giden çalışkan
bir öğrenciydi. Okulunu çok seviyordu arkadaşlarını ve öğretmenlerini
de..
Biraz üşüttüğü için doktor annesine
-İki üç gün evde sıcak tutun üşütmeyin verilen ilaçlarıda kullanırsa hiçbirşeyi kalmaz dedi.
Zehra iki gündür okuluna gidemediği için çok üzgündü ve arkadaşlarını öğretmenlerini çok özlemişti..
Akşam hava kararmaya başladığında üç katlı bir binanın giriş katında
oturuyorlardı. Evin penceresinden babasının yolunu gözlemeye başladı
ama soğuktan cam buğulanıyor devamlı elinde bir mendil ile silmeye
çalışıyordu.
o sırada gözden kaçırmış olmalı kapı çaldı. Babası o görmeden nasıl
geçti pencerenin önünden diye içinden geçirdi.. Gerçekten de kapıda ki
babasıydı ve ayakkabılarını çıkarmak isterken birden minik bir kediciğin
sesini duydular.
-miyaaav miyaav
Zehra hemen babasına merdiven altını göstererek,
-Babacığım ses merdiven altından geliyor.
-Hemen bakalım kızım dedi babası.
Birde ne görsünler minik bir kedi babasının spor ayakkabısının içinde ısınmaya çalışıyor. Zehra'da bir çığlık
- Aman Allah'ım babacığım lütfen onu sevebilir miyim?
-Kızım dur biraz önce annenden biraz süt alalım karnı açtır bunun..
Zehra hemen koştu annesinden küçük bir çay tabağına süt koydurdu ve
özenerek getirdi. Minik kediyi besledi. Babasından rica etti. Evdeki
sepete küçük battaniyesini koydurdu. Artık kullanmıyordu onu zavallı
yavru kediye hediye etti..
Minik kedimiz artık sıcacık bir yuvaya ve arkadaşa kavuşmuştu. İki gün
sonra okuluna gittiğinde olup bitenleri arkadaşlarına anlattı.
Onlarda gelip kedimizi ziyaret ettiler tüylerini okşadılar. Ona bir isim
koyalım dediler ve en sonunda ona Yumak ismini verdiler..Çünkü aynı bir
yün yumağı gibi kıvrılıp uyuyordu..
Yumak ve Zehra artık hiç ayrılmadılar..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder